Aby wprowadzić gatunek chroniony do środowiska, czyli w tym przypadku posadzić go w lesie, trzeba przejść specjalną procedurę i uzyskać na to zgodę Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska (GDOŚ). Zgoda taka jest udzielana na posadzenie ściśle określonej liczby sadzonek w konkretnym miejscu i czasie. Sadzonki są hodowane również na podstawie odpowiednich zezwoleń z nasion, których zbiór odbył się także pod nadzorem służb ochrony przyrody. Po posadzeniu należy sporządzić odpowiednie sprawozdanie i przesłać je do GDOŚ. Jak widać nie ma tu miejsca na dowolne gospodarowanie gatunkiem chronionym.
Brekinia, nazywana również brzękiem, w polskich lasach występuje bardzo rzadko. W naszym kraju przebiega północno-wschodnia granica zasięgu tego gatunku. Drzewo to rośnie zwykle pojedynczo lub w niewielkich grupach, w żyznych lasach liściastych. W Krotoszynie znajduje zatem dobre warunki rozwoju. Na terenie nadleśnictw: Krotoszyn, Piaski, Jarocin i Taczanów stwierdzono występowanie ponad 20% całej krajowej populacji tego gatunku szacowanej na ok. 4,5 tys. drzew.
Brzęk jest gatunkiem szybko rosnącym o pionierskim charakterze. Chętnie kolonizuje otwarte przestrzenie pojawiające się w lesie. Uważa się go za cenną biocenotyczną domieszkę zwiększającą różnorodność biologiczną. Drzewo to osiąga u nas wysokość ok. 20 m i dożywa wieku 200 – 300 lat. Wytwarza silny, rozległy system korzeniowy mogący sięgać nawet 20 – 30 metrów od pnia. Wiosną okrywa się białymi kwiatami, z których powstają brązowe owoce. Jest gatunkiem ciepłolubnym i choć lubi sporo wilgoci, potrafi tolerować długotrwałe okresy suszy.
W krajach Europy południowo – zachodniej, gdzie brekinia jest znacznie pospolitsza niż w Polsce, ceni się jej drewno o dużych walorach użytkowych. Jest ono drobnosłoiste, twarde i ciężkie, o ciekawym rysunku, dlatego szczególnie chętnie wykorzystuje się je do produkcji mebli.
Warto w czasie spacerów w krotoszyńskich dąbrowach zwrócić uwagę na drzewo o korze nieco podobnej do gruszy, może uda nam się rozpoznać brekinię.
